29 weken

De verloskundige kijkt zorgelijk. Hoe voel je je, vraagt ze. Ik vertel van mijn klachten. Hoofdpijn en lichtflitsen zien, gisteravond zo heftig dat ik niets meer kon zien aan de linkerkant van mijn gezichtsveld. Google is ook mijn vriend, dus ik weet dat deze klachten kunnen wijzen op een hoge bloeddruk. En ik weet wat daar de gevaren van zijn. En ik weet nog voordat ze heeft gemeten dat het zo is en dat ik heel binnenkort het middelpunt ben van een medisch spektakel, maar voor nu koester ik me in onze onwetendheid en benoem nog maar eens extra hoe goed ik de baby voel bewegen. Ze pakt mijn dossier erbij. Twee weken geleden was mijn bloeddruk 110/60. Altijd wat aan de lage kant bij mij.Als ze nu meet is hij eerst 140/85 en tien minuten later 150/95.

Ze wil meer weten, stelt veel vragen. Ben ik misselijk, heb ik buikpijn, bloedverlies, baarmoederkrampen, over gegeven, hou ik vocht vast, heb ik pijn tussen mijn schouderbladen, een band onder mijn borsten, waar is mijn oudste zoon nu en wil ik even in een potje plassen? Mijn urine bevat geen eiwitten, dat is goed nieuws. Maar ze draagt me over naar de gynaecoloog. Er moet bloed worden geprikt, een groeiecho worden gemaakt, een CTG en de gyn wil je zien, hallo medisch spektakel. De poli gynaecologie is beneden en als ze afscheid van me neemt wenst ze me sterkte. Sterkte. Er is toch niet zo veel aan de hand? Of wel? Ik raak ervan in de war maar durf niet verder te vragen. Thuis ga ik weer googlen, neem ik me voor.

De gynaecoloog is mijn lievelings: degene bij wie ik ook onder controle liep tijdens mijn eerste zwangerschap. Protocol vanwege medicatie die ik toen slikte en nu niet meer. Ik gedraag me alsof we twee oude vrienden zijn die elkaar weer tegen komen, hij herkent mij niet. Hij houdt een helder verhaal: hoge bloeddruk binnen de zwangerschap kan gewoon dat zijn: een hoge bloeddruk binnen de zwangerschap. Zonder gevolgen voor wie dan ook. Maar er bestaat ook de mogelijkheid dat de baby niet goed genoeg meer groeit, of dat het uitmondt in een pre-eclampsie of HELLP, en dat moeten we monitoren. Heel goed. Hij legt uit dat als dat gebeurt, de baby geboren moet worden. Meteen. Ben ik dan nog geen 32 weken zwanger, moet ik naar het AMC of het VU voor de bevalling. Daarna mag het hier, in ons streekziekenhuis.

En met zijn woorden over een mogelijke premature bevalling raakt hij aan de angst die ik al heel lang heb: het krijgen van een prematuur kindje. Hij ziet mijn gezicht en benadrukt dat de meeste vrouwen gewoon nog heel lang zwanger zijn, en dat we nog van alles uit de kast kunnen halen om die bloeddruk te doen dalen. Hij heeft er alle vertrouwen in, dus ik ook. Ik stel me in op een potje pillen en terug naar huis (om te googlen) maar hij stelt me teleur en zegt: Je gaat het niet leuk vinden, maar ik ga je wel opnemen nu. Ga naar huis, pak een tas en bel je man, doe wat je moet doen, en meld je hier om 14:00 voor de groeiecho, aansluitend word je boven opgenomen. Maar we eten vanavond couscous met kebabspiesjes, roep ik nog. Hij is er niet van onder de indruk.

Deze dokter is daadkrachtig. Ik hou ervan. Onderweg naar huis bel ik mijn Lief, die onmiddellijk naar huis komt, en het oudste kind heeft al een speelafspraakje dus die is onder de pannen. Thuis huil ik even heel hard. Omdat mijn lichaam iets niet goed doet, omdat ik geen mooie pyjama heb voor mee naar het ziekenhuis, omdat mijn zwangerschap nu een medisch karakter heeft terwijl ik altijd zo graag vertrouw op het natuurlijk verloop, omdat ik me had verheugd op de couscous vanavond die ik nu moet missen, omdat ik niet wil dat dit gebeurt, nu, bij 28 weken zwangerschap, maar vooral omdat ik bang ben. Doodsbang, en Google helpt me niet meer.

One thought on “29 weken

  1. megagame play on the website, all needs, allow everyone to come and make money, win prizes, win jackpots, we have selected a total of 1,000 The game is not unique, not boring, meet the great promotions provided for our members to press for fun that will make you earn real money.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.