Dat je blond zou zijn, en aandoenlijk wild. Met blauwe ogen die heel erg hun best zouden doen om bruine ogen te worden, net zoals ik die heb, maar daar niet in slaagden. Dat je als kleuter in bomen zou klimmen om vogels te redden van gevaar dat niet bestond. Dat je je grote broers zou adoreren, en papa zelfs nog meer. Dat je als baby zo hysterisch zou schaterlachen als we je kietelden, zoals alleen babies dat kunnen. Dat je geen thee zou lusten. Dat je als peuter met regenlaarzen door de plassen zou stampen en smerige takjes en stenen mee naar huis zou nemen, als kado voor je mama. Dat je bang zou zijn voor koeien. Dat je sproetjes op je neus zou hebben in de zomer. Dat Rupsje Nooitgenoeg je lievelingsboek zou zijn, omdat er twee pagina’s met je lievelingseten in staan. Dat je heel goed de handstand kon. Dat je lange wimpers zou hebben. Dat je midden in de nacht stilletjes bij ons in bed zou kruipen, met je knuffelpinguin tegen je aan geklemd. Dat je geel mooi zou vinden. Dat je heel goed zou dansen en heel vals zou zingen. Dat je altijd op je buik van de glijbaan zou gaan. Dat je zou grinniken om de flauwe grappen van je grootste broer. Dat je zou zwaaien naar de buschauffeur. Dat je zou ruiken naar nieuw leven, naar de lente, naar baby, voor altijd. Dat je van die springerige krulletjes in je nek zou hebben. Dat je achter onze katten aan zou kruipen en elke keer dat ze van je weg liepen je zou giechelen zoals alleen meisjes dat kunnen. Dat je geluid zou maken als je geboren werd. Dat je bij ons zou zijn, dat je zou ademen, dat we je mochten houden. Dat je zou blijven, voor altijd, zo had ik het bedacht.
Ik kwam toevallig voorbij. Zoals je langs een huis loopt en vertederd blijft stilstaan om de liefde die zijn hand op haar knie en de vieze handjes op het raam doen voelen, bleef ik hier even lezen. En ik ben blij. Blij dat ik jouw mooie stukje internet leer kennen, en blij dat jij het Leven en de Liefde hier beschrijft. Ik denk dat ik wat langer blijf.
Prachtig geschreven, echt, ik word er stil van.
Lieve D,
Opeens dacht ik net uit het niks: hoe zou het met d zijn? En ik had geen idee meer hoe ik je zou moeten vinden, hoe we voor het laatst contact hadden. Maar ik wilde het opeens heel graag weten. En ik wist dat je ook schreef, en dat ik je zo kon vinden. En dan lees ik deze post van vandaag…
Oh lieve d, wat schrijf je nog steeds ontzettend mooi, maar wat vreselijk dat het hierover moet gaan. Ik huil bij je stukjes. En ik bewonder je, om hoe je je taalgevoel ook nu zo weet te gebruiken om zelfs hier zo mooi over te kunnen schrijven.
En het valt me weer op hoeveel liefde er van het scherm spat bij je teksten.
Ik ben blij dat ik hier nu lees, dat je nog schrijft. En ik ga snel de rest lezen van wat ik gemist heb.
Elva, wat een prachtige naam.
Fiep k.
fiep! Wat toevallig, ik moet de laatste tijd vaak aan je denken. Op het schoolplein loopt een meisje rond dat een spitting image van jouw zoon is, en ik stel me dan altijd voor dat jouw dochter er ongeveer zo uit zal zijn nu 🙂
Dank je voor de complimenten, ik ben benieuwd hoe het met jou gaat! Valt dat ergens te lezen? En anders lees ik het graag in mijn mailbox: dvdhooft@gmail.com
eefjuzelf.blogspot.com
en verder moeten we maar via mail (of app? we hebben ooit ge-apped volgens mij?) verder.
liefs
Ik ken jullie verhaal door mijn zusje, Melanie, en wil even kwijt dat ik jullie zo ontzettend dapper vind. De manier waarop je dit verwoord en omgaat met het verdriet vind ik zo bijzonder. Het geeft me een brok in mijn keel en soms lees ik het terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Hopelijk vindt je troost in je blog en vooral in je gezin. Ik wens jullie zoveel sterkte, moed en liefde toe.
XoXo Jessica H