Jij lijkt op mij. Je hebt mijn verlegenheid, mijn onhandigheid, mijn onvermogen om met te veel prikkels om te gaan, mijn flauwe humor en mijn hysterische lach. Maar je hebt ook mijn moed, mijn zorgzaamheid, mijn lange wimpers en mijn onoverwinnelijkheid: niets krijgt jou klein. Het afgelopen jaar was zo heftig als maar zijn kon. […]
Stilte.
In de stilte die harder viel dan ooit toen onze dochter levenloos ter wereld kwam, gebeurde het. Het was in die stilte waar wij wisten dat alles wat er was en ooit was geweest, nooit meer zou zijn. Niet zoals het was. Het was die stilte die maakte dat wij keuzes durfden te maken die eerder te vrijpostig zouden lijken, dat wij banden verbraken die tot dan toe onwrikbaar leken, dat wij dingen deden en doen die zo veel mensen nooit zullen begrijpen. Maar de mensen die er écht toe doen weten: dat hoeft ook niet.
Een dode baby staat niet op zichzelf: het haalt in alle gevallen de ware aard van iemand naar boven. Dat zorgt voor prachtige intens groeiende vriendschappen, voor steun van mensen die je nog niet eens kende, voor gedragen worden door vele handen, want wat is de wereld fantastisch mooi. Het zorgt ook voor mensen die weg kijken als je voor ze staat met je gebroken hart in je met schuldgevoel besmeurde handen. Alles in mij vindt dat onbegrijpelijk, maar zelfs een bloedband verzekert je niet van steun, blijkt. Het heeft me te lang gekost om te beseffen dat het oke is om de deur voorgoed dicht te doen als mensen je niet op waarde schatten. Dat jij dan níet de eikel bent.
Het leven snijdt soms, sinds Elva dood is. Het is rauw verdriet, het is groots verdriet, maar het mag er zijn want het is van ons, net zoals zij van ons is. En nog vaker dan het snijdt, heelt het. De balans slaat positief uit. Van een afstand was 2015 voor ons niet het beste jaar, dat geef ik toe. Maar als je iets dichterbij komt, zie je dat het ook het jaar is waarin dromen werden waar gemaakt, waarin deuren werden geopend, waarin liefde de boventoon voerde. Waarin wij dingen vonden die we nooit eerder zochten, of dingen ons vonden waar we nooit op wachtten.
In de stilte die harder viel dan ooit toen onze dochter levenloos ter wereld kwam, hoorden wij onszelf.
En eindelijk luisterden wij.
7.
Het is vallen in de diepte, keihard, zonder eind. Alsof je de adem ontnomen wordt, soms, en soms altijd. Het is wakker worden na een nachtmerrie, en beseffen dat je niet sliep. Het is je hart in je keel voelen kloppen, het is de angst die in je lichaam hangt.
Het zijn ook de zachte voetstappen, van de kindjes die er wel zijn. De verpulverende realiteit, die je hart uit je bestaan snijdt. Het is het oeverloze schuldgevoel, over alles wat je nooit verkeerd deed. Het is het branden van je tranen, het eeuwige gevecht.
Het is de wereld die snel door draait, de wereld die in brand staat, mijn wereld die zo klein wordt, hoe de dood tot mijn wereld verwordt. Het is het breken van een hart, alsof er nooit een eind aan komt. Het is huilen tot je niet meer kan, het is smeken en bidden naar al waar je niet in gelooft.
Het is haar dekentje waarmee ik slaap, de liedjes die ik zing, de kusjes die ik uitdeel, de liefde die ons draagt. Het zijn de mooiste grote woorden, maar nooit zo groot als zij.
Wij vallen in de diepte, keihard, zonder eind. We koesteren wat ons dierbaar is, keihard, zonder eind. Het zijn mooie grootse woorden, maar nog niet half zo groots als zij.
6.
Zie je ze, lief meisje?
Zie je hoe je grootste grote broer nog steeds wekelijks tekeningen voor je maakt en zijn klasgenoten aanspoort hetzelfde te doen waardoor onze deur voortdurend vol hangt met tekeningen voor jou, met in de hoek van elke tekening het onzekere schrift van de naam van een kind dat net leert schrijven, hoe al die kinderen stuk voor stuk jouw naam kennen?
Zie je hoe je kleinste grote broer elke dag even op de stoel bij de eettafel klimt om zo op de plank aan de muur te kunnen kijken, jouw plank met jouw foto en kaartje en zelfs jouw as, om daar jouw voetafdrukken in gips te bewonderen en steeds opnieuw te benoemen dat jouw voetjes klein zijn en zijn voeten ‘heel gloot’?
Zie je hoe ze samen zijn? Hoe ze elkaar aan het lachen en aan het huilen maken, hoe ze ruzie hebben om het beste plekje op de bank, om een speelgoedauto, om de laatste banaan terwijl ze beide niet van banaan houden en er ook nog appel en peer is? Hoe ze samen hutten bouwen, torens van Duplo, zandkastelen, onmogelijke Kapla-bouwsels, en glijbanen vanaf de bank? Hoe ze kietelen en grapjes maken en fietsen en verstoppen en rennen en vallen en opstaan en de slappe lach hebben en boos worden om alles en om niets? Hoe ze elkaars hand vasthouden als ze oversteken? Hoe ze liefhebben en knuffelen en koesteren en zorgen, net zoals wij dat doen?
Zie je hoe jij hun zusje bent, bij hen hoort, bij ons hoort, hoe jij in volle glorie en vol enthousiasme bent opgenomen als volwaardig gezinslid, zie je hoe je hier mag zijn? Hoe ze jouw naam noemen, jouw naam roepen, jouw naam zingen, jouw naam fluisteren, hoe papa en ik soms jouw naam huilen?
Zie je hoe je hier bent?
Zie je, dat je bent?
Gouden duo.
Ooit was ik een zoeker. Op zoek naar mezelf, want dat klinkt zo interessant. Op zoek naar een ander, want wellicht werd het dan beter. Op zoek naar antwoorden, want dan waren er minder vragen. Op zoek naar nieuwe vragen, want dan had ik iets om naar te zoeken. Op zoek naar de liefde, het […]
Peuter!
Ooit groeide je onder mijn hart. Mijn hartslag was jouw ritme, je groeide met mij mee, wij kenden elkaar lang voordat de wereld je gezien had. Ik kende jou lang voordat je hier bij me was. Je werd geboren in sneltreinvaart, het geweld en de kou en het licht deed je huilen, maar alles verstomde […]
5.
Laten we terug gaan. Terug naar woensdagavond 22 april, toen we op de bank lagen om Prison Break te kijken. Toen ik stiekem verliefd was op Michael Scofield en ik bijna 29 weken zwanger was van ons derde kindje, en we zo blij en trots waren dat de groeiecho van een week eerder uitwees dat ze ‘gemiddeld’ groeide. Niet te licht, te kort, ze kreeg niets te weinig, ze was het perfecte p50-kind.
Laten we doen alsof ik bij die eerste harde buiken niet had gedacht: ‘Hee, ik heb weer harde buiken, morgen maar wat rustiger doen.’ maar dat ik zei: ‘Liefje, laten we het ziekenhuis bellen. Ik vertrouw dit niet.’ en het ziekenhuis zei: ‘Kom meteen langs.’
Laten we doen alsof we niet gewoon naar bed toe gingen maar naar een ziekenhuis, waar ik aan een CTG werd gelegd en er een echo werd gemaakt en er bloed werd afgenomen en ergens binnen dat hele circus iemand, een oplettende arts of verpleegkundige iets afwijkends had gezien. Heel klein, minimaal te noemen, maar toch. Laten we doen alsof dat serieus werd genomen.
Laten we doen alsof ik aan dat CTG bleef liggen en ergens in de uren erna dat CTG steeds vlakker werd, tot het punt dat een gynaecoloog zei: ‘Het gaat niet goed, je placenta laat los, we gaan haar halen’. En dat ik zou huilen en schreeuwen, want niet weer dit, niet weer een spoedkeizersnede en een prematuur kindje en alles waar we zo bang voor waren.
Laten we doen alsof dat wel gebeurde. Alsof onze angsten uitkwamen, allemaal. En dat we weken tussen hoop en vrees leefden op de NICU, compleet afgepeigerd en ontzettend verdrietig, maar dat we dan nu, vijf maanden later, hier thuis zouden zitten, met een baby. Te vroeg, te klein, en van ons.
Laten we terug gaan naar 22 april, en alles anders doen, laten we onszelf een tweede kans geven op een betere afloop, laten we stoppen met ons schuldgevoel en zeggen: Daar zijn we wéér goed weg gekomen zeg, en kijk nou, wat is onze baby leuk.
Laten we doen alsof. Omdat dat soms beter is.