Stilte.

In de stilte die harder viel dan ooit toen onze dochter levenloos ter wereld kwam, gebeurde het. Het was in die stilte waar wij wisten dat alles wat er was en ooit was geweest, nooit meer zou zijn. Niet zoals het was. Het was die stilte die maakte dat wij keuzes durfden te maken die eerder te vrijpostig zouden lijken, dat wij banden verbraken die tot dan toe onwrikbaar leken, dat wij dingen deden en doen die zo veel mensen nooit zullen begrijpen. Maar de mensen die er écht toe doen weten: dat hoeft ook niet.

Een dode baby staat niet op zichzelf: het haalt in alle gevallen de ware aard van iemand naar boven. Dat zorgt voor prachtige intens groeiende vriendschappen, voor steun van mensen die je nog niet eens kende, voor gedragen worden door vele handen, want wat is de wereld fantastisch mooi. Het zorgt ook voor mensen die weg kijken als je voor ze staat met je gebroken hart in je met schuldgevoel besmeurde handen. Alles in mij vindt dat onbegrijpelijk, maar zelfs een bloedband verzekert je niet van steun, blijkt. Het heeft me te lang gekost om te beseffen dat het oke is om de deur voorgoed dicht te doen als mensen je niet op waarde schatten. Dat jij dan níet de eikel bent.

Het leven snijdt soms, sinds Elva dood is. Het is rauw verdriet, het is groots verdriet, maar het mag er zijn want het is van ons, net zoals zij van ons is. En nog vaker dan het snijdt, heelt het. De balans slaat positief uit. Van een afstand was 2015 voor ons niet het beste jaar, dat geef ik toe. Maar als je iets dichterbij komt, zie je dat het ook het jaar is waarin dromen werden waar gemaakt, waarin deuren werden geopend, waarin liefde de boventoon voerde. Waarin wij dingen vonden die we nooit eerder zochten, of dingen ons vonden waar we nooit op wachtten.

In de stilte die harder viel dan ooit toen onze dochter levenloos ter wereld kwam, hoorden wij onszelf.

En eindelijk luisterden wij.

2 thoughts on “Stilte.

Laat een reactie achter op Andrea Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.