Slechts een zondags telefoontje naar de uitvaartverzekeraar kostte het om al een dag later een mannetje hier te hebben, zo een die alles uit handen komt nemen. Het is maandagochtend en hij zit links naast mijn ziekenhuisbed. Hij heet Hendrik-Jan, is een jaar of vijftig schat ik, en om zijn rechterpols schittert een heel duur horloge. Ik ben niet erg thuis in horloges, maar dit ziet er duur uit. Het glimt en het schittert. Om mijn rechterpols zit een wit plastic bandje met mijn naam, geboortedatum, en mijn persoonlijke streepjescode (dat is handig en vooruitstrevend, bovendien is de code een teken dat je er echt bij hoort, en wie wil dat niet?). Rechts van mijn bed zit mijn echtgenoot. Hij ziet er moe uit, doodmoe, nog slechter dan ik, en dat wil wat zeggen als ik de artsen moet geloven.
Hendrik-Jan condoleert ons niet, hij stelt zich gewoon voor. Ik vind dat voor een uitvaartmannetje heel vreemd, maar het kan aan mij liggen, misschien hang ik te veel op aan een woord als gecondoleerd. Misschien is fatsoen iets wat mensen achterwege laten als er iemand sterft, misschien hoort dat wel gewoon zo en moet ik me nu gaan richten op de uitvaart van mijn dode baby in plaats van te mutsen over het ontbreken van beleefdheden. We willen Elva cremeren, dat wisten we meteen. Begraven heeft iets naargeestig, alsof je ziel dan altijd muf blijft ruiken. Cremeren is ook niet heel feestelijk maar het is tenminste warm. En Hendrik-Jan is de man die ons gaat helpen bij het regelen van allerlei zaken waar wij geen verstand van hebben. Hij stelt veel vragen. Wat willen we precies, hoe veel mensen willen we uitnodigen, willen we muziek, bloemen, drinken, eten, wat voor kist willen we, wanneer mag ik uit het ziekenhuis en wanneer kan dus de crematie plaats vinden, willen we haar opbaren, mag ik je theelepeltje even gebruiken en waar is het toilet hier ergens? Het is een gesprek dat geen mens ooit wil voeren, maar na dagen van lijdzaam ondergaan wat ons overkomt voelt het fijn om actief iets te kunnen doen. Om keuzes te kunnen maken, om keuzes te hebben, om de controle te hebben over wat er gaat gebeuren. We denken na, we overleggen, we hakken knopen door, we maken lijsten, met namen, met nummers, met wat we wanneer moeten doen en wie we daarvoor nodig hebben, dit is just another day at the office. Na twee uur is alles in kannen en kruiken, het was een vruchtbare bijeenkomst, tevreden klappen we onze laptops dicht.
Hendrik-Jan bleek, ondanks zijn gebrek aan condoleances, een vriendelijke begripvolle man die alle tijd nam om ons hier doorheen te begeleiden. Een man die voor ons gaat regelen dat wij op vier mei (als we toch al doden aan het herdenken zijn..) afscheid kunnen nemen van onze dochter die in een blankhouten kistje van veertig centimeter zal liggen, er zal gebak zijn en de muziek regelen we zelf. Als Hendrik-Jan vertrekt wenst hij ons veel sterkte en geeft ons een hand terwijl zijn glimmende horloge schittert in het schelle ziekenhuislicht maar hoe mooi dat horloge ook is, zonder streepjescode hoor je er toch net niet helemaal bij.