Mijn klachten in combinatie met de bloeddruk die niet wil dalen zorgen ervoor dat ik aan een infuus met magnesium moet, om te voorkomen dat deze pre-eclampsie een eclampsie wordt: dat is de huidige toestand maar dan inclusief insulten. Insulten zijn gevaarlijk, voor mij maar ook voor de baby. Het idee dat ik een insult krijg vind ik belachelijk, idioot, het is zo een enorme ver-van-mijn-bed-show dat ik bijna weiger. Omdat mijn verstand nog steeds werkt en ik nog steeds mijn deskundigen koester, doe ik dat niet. De verpleegkundige legt uit dat het eerste half uur van het infuus nogal vervelend kan zijn: er wordt dan in korte tijd zo'n hoge dosis toegediend dat je er draaierig en misselijk van kan worden. Het zal heus niet erger zijn dan de bevalling die nog moet komen haha, lach ik. Het lachen vergaat me snel, want ze maakte geen grapje: vanaf het moment dat de magnesiumpomp staat aangesloten op mijn infuus voel ik me alsof ik een slechte pil XTC in heb genomen. De hoofdpijn die altijd sluimert op de achtergrond neemt enorm toe, er komt een duister gevoel over me terwijl ik nauwelijks nog controle heb over mijn lichaam, ik heb het overdreven heet en lijk weg te zakken in een soort slaap waarvan ik vermoed dat het niet de bedoeling is en ik vecht me kapot om wakker te blijven. Het is een donkere alternatieve realiteit, als een slechte droom waar je niet uit kan ontwaken. Ik kan niet helder denken, ik sms mijn Lief hoe naar ik dit vind en doe daar een aantal lange minuten over omdat ik niet meer weet of kan zien welke letters zich onder welke toetsen bevinden. Alles is moeilijk nu.
Ondertussen word ik overgeplaatst naar een eenpersoonskamer aan de andere kant van de gang. Dat is fijner voor je, zegt de verpleegkundige. Ik mag blijven liggen, ze rijden me met bed en al. De lampen aan het plafond dansen voor mijn ogen, het zou me niets verbazen als er nog roze olifantjes verschijnen maar dat blijkt te veel gevraagd. Als ik na een half uur mijn denkvermogen weer terug heb zie ik de crashcar aan mijn voeteneind staan. Ben ik naar een eenpersoonskamer verhuisd omdat dat fijner is voor mij, of omdat ik nu een high-risk patient ben? Of staat die kar hier altijd en is dit toeval? Ook lullig, hadden ze dat niet even weg kunnen halen voor mijn gemoedsrust? En hoezo eigenlijk, is de kans aanwezig dat mijn hart het begeeft en ik gereanimeerd moet worden? Dat staat niet in de folders. Ik lees ze nogmaals door. Nee, dat staat niet in de folders.
Ik ben 33 weken en 1 dag zwanger en er staat een crashcar bij mijn bed. Niet tof jongens, gewoon niet tof.